Παρακολούθηση στο Γυναικολογικό / Μαιευτικό Ιατρείο από τη μαία Δάφνη Γιαννάκη
Μέσα από τα μάτια της μαίας έχω έρθει αντιμέτωπη με πολλά περισσότερα από μια κλινική εξέταση, περιστατικά που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου, ιστορίες γυναικών που μου άνοιξαν την καρδιά τους, κρυμμένες σκέψεις και γεγονότα από τις ζωές τους που μου εμπιστεύτηκαν σαν να ήμουν κάτι παραπάνω από ένας επαγγελματίας υγείας. Και η αλήθεια είναι ότι η μαία από τη φύση της αποτελεί πρόσωπο αναφοράς για τις γυναίκες, είναι η ολιστική προσέγγιση που κάνει μια συνάντηση με τη μαία πολλά παραπάνω από μια απλή εξέταση, γι’ αυτό πάντα προσπαθώ να αφιερώνω χρόνο στις γυναίκες, να μην μένω μόνο σε ένα σύμπτωμα.
Έτσι και τώρα, μια μέρα η κα. Χ προσήλθε στην κλινική ζητώντας μαία· όταν την είδα στο χώρο αναμονής είδα μια συννεφιασμένη ψυχή που έκλαιγε με λυγμούς και ρώτησα τι θα ήθελε. Το πρόβλημα της ήταν ένα ινομύωμα εκ του οπίσθιου τοιχώματος της μήτρας που έπρεπε να χειρουργηθεί. Τη συνάντησα στο χώρο του μαιευτικού τμήματος, σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, με ιδιωτικότητα και ηρεμία, αλλά από την πρώτη στιγμή που την είδα σκέφτηκα ότι αυτά τα μάτια δεν είναι θλιμμένα για ένα ινομύωμα. Ενώ κοιτούσα τις εξετάσεις της ξεκινήσαμε να συζητάμε, όλα καλά, θα έπρεπε να κάνει ένα χειρουργείο ρουτίνας για τα σημερινά δεδομένα, την καθησύχασα ότι δεν είναι κάτι επικίνδυνο.
Η ιστορία αλλάζει τροπή όταν μου λέει ότι δεν μπορεί να πάει για την επέμβαση. Αναρωτήθηκα το λόγο και της έδωσα χρόνο και χώρο να μου εξηγήσει. Φιλοξενείται από κάποιον κύριο στο σπίτι του με το 1 έτους παιδί της και ότι εάν έκανε την επέμβαση ο “φίλος” που την φιλοξενεί θα τη διώξει από το σπίτι. Ξέσπασε σε λυγμούς καθώς έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στη στέγη και στη υγεία της. Περίεργο μεν, αλλά όχι κάτι που δεν έχω ξανακούσει. Τη ρώτησα εάν υπάρχει κάτι στο σπίτι που μένει που την κάνει να αισθάνεται άσχημα. Η ιστορία ενός ινομυώματος έγινε ξαφνικά μια ιστορία κακοποίησης. Ο “φίλος” που τη φιλοξενεί την κακοποιεί σεξουαλικά για να μπορεί να μένει στο σπίτι του, για να μπορεί να παρέχει μια στέγη στο παιδί της. Τα δάκρυα δεν ήταν φόβος για ένα χειρουργείο ρουτίνας αλλά η απελπισία μιας γυναίκας που χρειάζεται βοήθεια. Και εγώ από μαία έγινα ώμος για να κλάψει και της άπλωσα το χέρι. Η υπέροχη Μάνα και Γυναίκα, αφού έβγαλε αυτό που είχε κρυμμένο μέσα της, αφού ένιωσε ότι υπάρχει ελπίδα, σκούπισε τα δάκρυα της και αποφάσισε να βάλει πάνω απ’ όλα εκείνη και το παιδί της.
Εμείς με τη σειρά μας αναλάβαμε να της βρούμε ασφαλή στέγη για να φύγει μακριά από τον κακοποιητή της, την παραπέμψαμε για ψυχολογική υποστήριξη ώστε να μπορέσει με την βοήθεια του ψυχολόγου να επουλώσει τις πληγές της και βεβαίως της κανονίσαμε ραντεβού σε ένα από τα νοσοκομεία της Αθήνας για να μπορέσει να κάνει το χειρουργείο που θα την απελευθερώσει από τους πόνους που βιώνει. Σαν μαία έμαθα να ακούω τα μάτια που κλαίνε, κάτι έχουν να μου πουν.
