Μας περίμενε από νωρίς το πρωί στην πόρτα του ιατρείου μας, με το βλέμμα σκυφτό και μια ανησυχία στην έκφρασή του. Όπως τότε όταν τον είχαμε συναντήσει για πρώτη φορά, τότε που έφτασε στη Λέσβο ακολουθώντας το δρόμο της προσφυγιάς. Όμως καθώς τον πλησιάσαμε, τα μάτια του γέμισαν φως και χαρά. «Φεύγω» μας είπε.
Ο Μ. πέρασε αρκετό χρόνο ζώντας στο ΚΥΤ Λέσβου, τόσο που φαντάζει μια ολόκληρη ζωή. Από την πρώτη μας συνάντηση ήταν σιωπηλός και τρομαγμένος. Με μεγάλη δυσκολία μπόρεσε να εξιστορήσει στην κοινωνική μας υπηρεσία όλα όσα είχε βιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Για το μέλλον του δεν περίμενε πλέον κάτι καλύτερο. Τα βασανιστήρια από τα οποία επέζησε στη χώρα του, την απόφασή του να φύγει μακριά, αλλά και το δύσκολο ταξίδι μέχρι να φτάσει στη Λέσβο. Πόσοι άλλοι άραγε πέρασαν τα ίδια, χωρίς όμως να φτάσουν στον προορισμό τους; Τι θα συμβεί την επόμενη μέρα; Η οικογένειά του που να βρίσκεται; Ο Μ. κατακλυζόταν από ερωτήματα που δεν είχαν εύκολες απαντήσεις ενώ ο ίδιος αδυνατούσε να διαχειριστεί τις νέες συνθήκες της ζωής του.
Η ψυχοκοινωνική υποστήριξη που έλαβε από την ομάδα μας υπήρξε μια διαρκής προσπάθεια, να μπορέσει να συζητήσει, να βρει τρόπους να ανταπεξέλθει αλλά και να βοηθηθεί στις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Καθημερινά, με επιμονή, μέχρι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο να γίνει ξανά ορατή.
«Φεύγω» μας είπε ξανά και στην άκρη των ματιών του διέκρινε κανείς μια μελαγχολία. Γιατί κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα αφήνουμε πίσω μας κάτι. Κακές και καλές αναμνήσεις αλλά και ανθρώπινες σχέσεις που μπορούν να περιλαμβάνουν τη φροντίδα, την προστασία και την αλληλεγγύη.
Σήμερα ο Μ. είναι ένας άνθρωπος με ορθό ανάστημα και καθαρό βλέμμα που μπορεί να χαμογελά. Έχοντας τα απαραίτητα έγγραφα, θα μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του, ελπίζοντας πως μια μέρα θα ξανασυναντήσει την οικογένειά του.
