Οι Γιατροί του Κόσμου ανταποκρινόμενοι πάντα στις ανάγκες της κοινωνίας και τις νέες προκλήσεις για τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες εν μέσω της πανδημίας Covid19, καθώς και του αυστηρότερου περιορισμού της ελευθερίας μετακινήσεων, προσφέρουν στο Ανοιχτό Πολυϊατρείο Αθηνών των ΓτΚ δωρεάν υπηρεσίες ψυχικής υγείας και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης σε όσους ανθρώπους έχουν ανάγκη, μέσω του προγράμματος OPEN MINDS 21.
Τους τελευταίους δύο μήνες η Η. έρχεται κάθε βδομάδα ανελλιπώς στις συνεδρίες μας. Υπάρχει μια τεράστια θέληση να ανακτήσει και πάλι τον έλεγχο στη ζωή της αλλά ταυτόχρονα υπάρχει ένας φόβος για τους ανθρώπους. Όταν έχασε τους γονείς της στην εφηβεία ένιωσε τελείως απροστάτευτη και μόνη. Οι συγγενείς της ποτέ δεν προσπάθησαν να τη στηρίξουν ουσιαστικά και τα αδέρφια της αναγκάστηκαν να βρουν μια δουλειά για να επιβιώσουν. Όσο μεγάλωνε και ένιωθε εγκλωβισμένη σε μια ζωή που της προσέφερε μια περιορισμένη προοπτική, τόσο προετοίμαζε τον εαυτό της για μια έξοδο. Πίστευε ότι δεν έλαβε αυτό που της άξιζε από τη ζωή και ότι κανείς δεν μπορούσε να την καταλάβει ή να την εκτιμήσει. Είχε την εντύπωση ότι ήταν αναγκασμένη να συμμορφώνεται πάντα με τις επιθυμίες των άλλων και έτεινε να επηρεάζεται εύκολα. Οπότε η παρότρυνση μιας φίλης της να ταξιδέψουν για την Ευρώπη ήταν το εισιτήριο που έψαχνε τόσο καιρό.
Ήταν 19 χρονών τότε και αρχικά της είπαν ότι θα πρέπει πρώτα να πάει στη Τουρκία όπου θα δούλευε σε ένα κομμωτήριο. Ωστόσο μόλις έφτασε, ανακάλυψε ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινό. «Η δουλειά ήταν ψέμα. Με ανάγκασαν να γίνω πόρνη. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεπληρώσω το χρέος του ταξιδιού, το οποίο μου είχαν πει πριν φύγω ότι δεν θα χρειαζόταν να πληρώσω άμεσα» αφηγείται και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να εγκλωβιστεί η Η. σε αυτόν τον κόσμο της εξαπάτησης και της κακοποίησης. Την περιόριζαν επανειλημμένα, την νάρκωσαν, την ξυλοκόπησαν και την βίασαν. Ένα βράδυ αφού αρνήθηκε έναν πελάτη, τη χτύπησαν τόσο άσχημα που το πρωί ξύπνησε στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Η ιστορία της Η. είναι θλιβερή αλλά όχι ασυνήθιστη. Το «υποσχόμενο τέχνασμα εργασίας» είναι μια τυπική τεχνική στρατολόγησης που χρησιμοποιείται για την εμπορία γυναικών για σεξουαλική εκμετάλλευση. Ύστερα από περίπου έξι μήνες και με τη συνδρομή ενός συμπατριώτη της κατάφερε να φύγει και να έρθει στη Λέσβο. Τα σημάδια από μια τέτοια τραυματική εμπειρία παραμένουν εμφανή. Αναφέρει ενοχλητικές σκέψεις που σχετίζονται με την περίοδο της κακοποίησής της, εφιάλτες και αναδρομές των γεγονότων, προσπάθειες αποφυγής του οτιδήποτε σχετίζεται με τραύμα, δυσκολία εμπιστοσύνης προς τους άλλους, αίσθηση ανικανότητας και απώλειας ελέγχου καθώς και μειωμένο ενδιαφέρον για καθημερινές δραστηριότητες. Οι στόχοι της θεραπευτικής παρέμβασης είναι να αποκατασταθεί η αίσθηση ασφάλειας και να ενισχυθεί η αίσθηση ελέγχου στη ζωή της. Ακόμα και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης προς τους άλλους είναι ένα μεγάλο στοίχημα για εκείνη.
Το τραυματικό γεγονός δεν χρειάζεται να είναι το τέλος της ιστορίας της Η. Αυτές οι πραγματικές ιστορίες σύγχρονης δουλείας δεν χρειάζεται να τελειώνουν με τη μορφή τραγωδίας. Η ιστορία της Η. και ότι έχει να κάνει με την εμπειρία της σε αυτό το κύκλωμα εμπορίας ανθρώπων έχει τελειώσει. Όμως, η ιστορία της ως επιζήσασα και ευημερούσα γράφεται αυτή τη στιγμή.
